Ελλειψα πολύ καιρό..... χάθηκα μέσα στις σκέψεις και στην αναζήτηση, χάθηκα μέσα στα όνειρά μου.
Κάποια βγήκαν αληθινά- κάποια με απογοήτευσαν.
Εγώ φταίω, εγώ που ονειρεύτηκα μέχρι εκει που δεν φθάνει το κουράγιο μου, εγώ που τόλμησα να ζητήσω μέχρι εκεί που δεν φθάνουν τα χέρια μου, εγώ που απαξίωσα τα καθημερινά και έτρεξα πίσω απο χείμερες....
Είναι σκληρός ο άνθρωπος, είναι αχάριστος ο άνθρωπος, φταίει όμως και ο θεός, αυτός που λένε ότι μας έπλασε, έβαλε τα μάτια πολύ ψηλά και δεν βλέπουν γύρω και χαμηλά, βλέπουν μόνο μακρυά.
Δεν είδα τον διπλανό μου που περίμενε ένα χαμόγελό μου, δεν είδα το παιδί μου που περίμενε ένα αγγιγμα, έβλεπα μακρυά και ζητούσα κάτι άλλο χωρίς να ξέρω τι ήταν αυτό το άλλο - απλά και μόνο η γλυκιά αίσθηση της προσμονής.....
Τι ανόητη που ήμουν - τι ανόητη που είμαι - τι ανόητη που θα είμαι....
1 σχόλιο:
Δεν πειράζει που έχεις σπασμένα φτερά...
Αρκεί που κάνεις όνειρα!!
Δημοσίευση σχολίου