και όμως αλλάζουμε, όσο και αν δεν το θέλουμε, ο χρόνος που περνά αφήνει πάνω μας σημάδια, όχι μόνο στις ρυτίδες και στο κορμί μας αλλά στην ψυχή μας.
Ειναι αμείλικτος, σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή που χτυπά ανά δευτερόλεπτο και δεν χάνει τον ρυθμό της.
Εμείς... δεν το συνειδητοποιούμε, τρέχουμε γύρω απο την καθημερινή ρουτίνα, κυνηγάμε κάθε φορά κάτι μεγαλύτερο- κάτι καλύτερο, ζηλεύουμε ότι δεν έχουμε και παραμελούμε ότι έχουμε, χείμερες και όνειρα όλα συντρίβονται στον βωμό της αναζήτησης.
Εχω χάσει τον ενθουσιασμό μου, έχω χάσει τον αυθορμητισμό μου, έχω χάσει τον ρομαντισμό μου και με απόγνωση βλέπω ότι όλα πλέον τα αντιμετωπίζω επίπεδα και σκληρά.
Μου λες ότι δεν με αναγνωρίζεις, θυμάσαι πως ήμουν όταν με γνώρισες και τώρα έχω αλλάξει, έτσι είναι γλυκιέ μου πράγματι, ούτε εγώ δεν το πιστεύω πως έφτασα ως την ισοπέδωση όλων. Λίγες στιγμές που μαλακώνω και αναζητώ τον εαυτό μου, προσπαθω να θυμηθώ την ποίηση που έβγαινε απο μέσα μου αλλά μάταια, τώρα η σκέψη ακολουθεί άλλα μονοπάτια και η γλώσσα έγινε ξύλινη. Πρέπει αυτό, θα κάνω αυτό, περιμένω αυτό.....
Δεν υπάρχει όνειρο- δεν υπάρχει όραμα.
οχι γιατι κατακτήσαμε το επίπεδο που θέλουμε, όχι γιατι εκπληρώσαμε τα όνειρά μας, αλλά γιατι οι στόχοι μας πλέον ειναι τόσο μικροί- τόσο κοντινοί... όσο να πάμε ένα Σαββατοκύριακο εκδρομή στο βουνό ή ένα βράδυ σε ένα καλό εστιατόριο....
Φταίει η δουλειά μας?
Φταίει η οικογένειά μας ?
Φταίει η κοινωνία στην οποία ζούμε και πρέπει να ενσωματωθούμε?
Φταίει το μυαλό μας που τεμπελιάζει να ονειρευτεί?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου