ΣΧΟΛΕΙΑ

Έχω απηυδήσει με τα δημόσια σχολεία. Και ακόμη είμαστε στο Δημοτικό.
Τι θα γίνει όταν πάνε στο Γυμνάσιο?
Ακούω από φίλους και γνωστούς γεγονότα και καταστάσεις που με τρομάζουν.
12 χρονών παιδί θα το αφήνω μόνο του να πηγαίνει στο Γυμνάσιο που είναι πολύ μακριά από το σπίτι, θα γυρνάει και μόνο του τον χειμώνα στις 7 και στις 8 το βράδυ που είναι μαύρο σκοτάδι σε μία πόλη που περίσσεψε η αλητεία και η εγκληματικότητα και στους ενήλικες και στους εφήβους. Εφήβους που είναι έτοιμοι ακόμη και να τραυματίσουν για να κλέψουν ένα κινητό ή να πάρουν το χαρτζιλίκι του συμμαθητή τους…
Βλέπεις ακόμη δεν έχουν γίνει όλα τα σχολεία ημερήσια, ακόμη υπάρχει η απογευματινή βάρδια και τον χειμώνα νυχτώνει νωρίς…..
Τι να πω και τι να σκεφτώ. Και εγώ Δημόσιο σχολείο τελείωσα αλλά στην εποχή μου δεν υπήρχαν αυτά, δεν υπήρχε η αλητεία, υπήρχαν απλά κάποια ζωηρά παιδιά – πιο ζωηρά από τα άλλα που έκαναν περισσότερες σκανταλιές ή που έτρεχαν για να καπνίσουν κρυφά στην τουαλέτα του σχολείου- τώρα αυτά φαντάζουν πταίσματα,
Τα τωρινά τεκταινόμενα στα Γυμνάσια φαντάζουν στα μάτια μας κάτι από τους εγκληματίες της εποχής μας.

Τι φταίει? Πολλά. Και οι αδιάφοροι γονείς, και οι κακοί γονείς που δώσανε στα βλαστάρια τους τα πάντα και προπάντων τους εμφύσησαν την αλαζονεία και το θράσος «γιατί μόνο έτσι θα πετύχεις».

Ας μην ξεκινήσουμε να τα βάζουμε με τα παιδιά των αλλοδαπών, δεν είναι πανάκεια αυτό.
Στο Δημοτικό που πάνε τα παιδιά μου δεν υπάρχουν αλλοδαποί ή πιο συγκεκριμένα στα 300 παιδιά, ζήτημα να είναι αλλοδαποί οι 10 – ίσως είπα και μεγάλο νούμερο.
Και όμως έχουμε φοβερές καταστάσεις, παιδιά της Ε’ Δημοτικού (11 χρονών) ένα αγοράκι να στριμώχνει στην γωνία το κοριτσάκι και να το κρατάει και το άλλο αγοράκι να το φιλάει και να του «βάζει χέρι». Σημείωση τα αγοράκια δεν είναι αλλοδαπά- το κοριτσάκι ήταν… Και όταν καλούνται οι γονείς των αγοριών για να τους γίνουν συστάσεις ο μεν ένας πατέρας λέει στην Διευθύντρια « δώστε και καμιά σφαλιάρα για να μάθει- εμάς δεν μας ακούει» η δε άλλη μητέρα του άλλου αγοριού λέει «αποκλείεται το δικό μου παιδί να έχει κάνει κάτι τέτοιο» και όταν της αποδεικνύουν ότι το καμάρι της το έκανε όντως τότε λέει το πετυχημένο « ε καλά αγόρι είναι τι θέλεις να κάνει…»
Τι να πω? Πολλά μπορώ να πω για τον πατέρα που δεν ελέγχει την κατάσταση και για την μητέρα που το καμάρι της είναι στα μάτια της το πιο καλό παιδί του κόσμου και το ωθεί να μεγαλώσει πριν την ώρα του και μάλιστα να μεγαλώσει ανήθικα επιτρέποντας του να βάζει χέρι όχι μόνο στα κοριτσάκια αλλά και να βάζει χέρι εκεί που δεν του επιτρέπεται εκεί που δεν είναι δικό του βιλαέτι, εκεί που ενοχλεί τους άλλους.

Και οι δάσκαλοι βγάζουν την ουρά τους απέξω λέγοντας εμείς εδώ δεν είμαστε για να μάθουμε στα παιδιά σας κανόνες συμπεριφοράς ή αγωγή- αυτά τα παίρνουν από το σπίτι, εμείς είμαστε εδώ για να τους μάθουμε γράμματα. Αλλοίμονο τι γράμματα…. Τίποτα. Βιβλία απαράδεκτα, δάσκαλοι «μικροί» για να διαχειριστούν τα σημερινά παιδιά που έχουν τόσα ακούσματα και δεν είναι τα στραβάδια που ήμασταν εμείς.
Έχω φίλους δασκάλους και καθηγητές. Το παραδέχονται και οι ίδιοι ότι αισθάνονται δημόσιοι υπάλληλοι και ότι δεν προσπαθούν, κρατούν τις σημειώσεις τους και τα θέματα των test από την μία χρονιά στην άλλη για να μην κουράζονται…. Άλλωστε δεν τους χρειάζονται τα παιδιά γιατί στην πλειοψηφία τους όλα πάνε φροντιστήριο ή κάνουν ιδιαίτερα…..


Και φθάνουμε στο Ιδιωτικό Γυμνάσιο…. ας μην εξετάσω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα από τα Δημόσια, εκεί εξασφαλίζω όμως την μεταφορά τους και το πρωινό μάθημα. Τι άλλο? Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως στα σίγουρα ότι θα μου κοστίσει πολύ- μα πάρα πολύ, πρέπει να στραγγίξουμε εμείς για να τα καταφέρουμε.
Αξίζει τον κόπο? Πρέπει η γενιά μας να πάει στα χαμένα απλά δουλεύοντας για να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας.

Τα έχω χαμένα ειλικρινά, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, να συνεχίσω να τα προστατεύω ή να τα αφήσω ελεύθερα και όποιος επιβιώσει? Να παλέψουν μόνοι τους την αλητεία, την αδιαφορία των δασκάλων και καθηγητών, την ημι-μάθεια αλλά ίσως έτσι γίνουν ελεύθεροι? Πολλά τα ερωτηματικά μου το ξέρω.