γράφουμε παθητικά την ιστορία αυτού που έμεινε από την Ελλάδα

είχα καιρό πολύ να γράψω, συνειδητή αποχή,

έπρεπε να μαζέψω τις σκέψεις μου- όχι ότι αυτό θα με βοηθήσει, άγομαι και φέρομαι και το επιτρέπω!!

 Παθητικά κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση και μαθαίνω κάθε μέρα ένα νέο όνομα κάποιου φωτισμένου σωτήρα της χώρας μας, βλέπω τους εν εφεδρεία ξένους αρχηγούς κρατών άλλους να μας λυπούνται και να λένε "σώστε την Ελλάδα" και άλλους να μετανιώνουν που μας "δέχθηκαν στην αγκαλιά τους πριν χρόνια", βλέπω πολιτικάντηδες να ασχολούνται με τις εκλογές που θα γίνουν και πασχίζουν να διασφαλίσουν την εκλογή τους, βλέπω συνδικαλιστές γνωστών συντεχνιών στους δρόμους να αγωνίζονται για "το καλό μου", βλέπω άλλους πολιτικάντηδες που ονειρεύονται τον Στάλιν και τον σοσιαλισμό στην βάση, όλους τους βλέπω.

Εμένα όμως δεν με βλέπει κανένας, δεν με λογαριάζει κανένας. Υπάρχω για να δουλεύω και να πληρώνω τους φόρους, τις έκτακτες εισφορές, τα τέλη και ότι άλλο σκαρφιστούν.

Και με λένε και τυχερή γιατί έχω δουλειά ακόμη, για φαντάσου!!

Τώρα εδώ που τα λέμε είμαι τυχερή διότι ακόμη στην οικογένειά μου δεν επαληθεύθηκε η υπόσχεση του πρώην πρωθυπουργού μας για έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια!!

Τελικά μου πήρε πολλά χρόνια αλλά επιτέλους το κατάλαβα από πού βγαίνει το «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», γιατί είμαστε τόσο ανεκτικοί που ακόμη και όταν μας φτύνουν εμείς ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογία και δεν είναι θέμα παιδείας αυτό, είναι θέμα βλακείας που την κουβαλάμε από αρχής αυτού του έθνους.

Ιστορικά έχουμε αποδείξει ότι είμαστε πτωχοί τω πνεύματι, αρνιά που ψάχνουν κάθε φορά να βρούνε έναν αρχηγό να τους καθοδηγήσει, γιατί αρκούμαστε στο να συζητάμε με τους φίλους μας για την κατάντια μας και όλα αυτά καθισμένοι στον καναπέ μας και πίνοντας τον καφέ ή το τσίπουρο ή το ουίσκι που ξέμεινε στο ντουλάπι.

Σπάνια κάνουμε αυτοκριτική για το πώς επιτρέψαμε να μας καταντήσουν δακτυλοδεικτούμενους στην Ευρώπη και διάσημους σε όλον τον πλανήτη, πως επιτρέψαμε να μας θεωρούν έθνος τεμπέληδων και φοροφυγάδων.

Και τα χειρότερα δεν έφθασαν ακόμη, η παρτίδα του πόκερ ακόμη είναι ανοικτή, εμείς όμως δεν είμαστε παίκτες, το στοίχημα είμαστε, όποιος και να κερδίσει ευρώ ή δραχμή, άτακτη ή τακτική πτώχευση εμείς είμαστε απλά νούμερα σε ένα κομπιουτεράκι.

Δεν παράγουμε ιδέες, δεν παράγουμε πολιτισμό όπως δεν παράγουμε και προϊόντα,  καταναλώνουμε αυτά που εισάγουμε, καταναλώνουμε τις ιδέες και τον πολιτισμό που μας σερβίρουν.

Σήμερα με ξύπνησε αυτή η εικόνα,

Αύριο μπορεί και πάλι να «κοιμηθώ»  και να περιμένω λύσεις από άλλους.

Δεν είμαι αρχηγός, αρνί είμαι και εγώ.