Μάνες ....

Πού κάναμε λάθος?

Κάθε Παρασκευή απόγευμα μαζευόμαστε 5-6  μάνες και λέμε τον πόνο μας, όχι για τις δουλειές μας που πάνε από το κακό στο χειρότερο αλλά για τα βάσανα από την εφηβεία των παιδιών μας.

Η κάθε μία «ψάχνει» να ακούσει μία συμβουλή από την άλλη, μια θετική εμπειρία και στο τέλος καταλήγουμε να ακούμε την διπλανή που το πρόβλημά της είναι διαφορετικό από το δικό μας και έτσι παίρνουμε κουράγιο. Και οι άλλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι- άρα ίσως δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα….

Αχ Θεέ μου, πως κρατάς τα κεραμίδια ξεκάρφωτα !!!

Αυτά λέγαμε όταν ήμασταν μικροί και γελούσαμε, τώρα τα κεραμίδια είναι ξεκάρφωτα και πέφτουν ένα ένα και μας πλακώνουν και εμείς τρέχουμε και δεν φτάνουμε.

Δεν φταίνε τα παιδιά – εμείς τα κάναμε έτσι.

Αυτή είναι η νεολαία μας σήμερα, η ελπίδα μας για καλύτερο μέλλον- ένα κόσμο που θα τον διαμορφώσουν αυτοί και φυσικά εμάς θα μας απορρίψουν για τα στραβά που κάναμε. Μεγάλα λόγια. Τίποτα δεν θα κάνουν και αυτό γιατί εμείς τους γαλουχήσαμε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση και τους χαλάσαμε.

Γιατί όλα αυτά τα χρόνια φροντίσαμε για την διατροφή τους και την σωματική τους υγεία και ξεχάσαμε την ψυχική τους υγεία, την οικογενειακή διαπαιδαγώγηση και τις αρχές.

Τι τους μάθαμε?

Να βλέπουν με τις ώρες τηλεόραση ή να παίζουν στο computer για να μην μας απασχολούν όταν έχουμε δουλειά ή δικούς μας φίλους στο σπίτι,  ότι αν γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι θα περνάνε φίνα δουλεύοντας ελάχιστες ώρες, ότι αν σπρώξουν λίγο στην ουρά του λεωφορείου θα μπούνε μέσα στα σίγουρα και ίσως προλάβουν να πιάσουν κάποια θέση, ότι το καλοκαίρι σημαίνει μόνο διακοπές και θάλασσα για να ξεκουραστούν, ότι αν έχουν οποιοδήποτε πρόβλημα στα μαθήματα εμείς είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε ιδιαίτερα για να βοηθηθούν και γενικά ότι είμαστε δίπλα τους να βοηθάμε απλόχερα και να πληρώνουμε αρκεί αυτά να περνάνε καλά ή να αισθάνονται ότι περνάνε καλά.

Και όλα αυτά τα πληρώνουμε τώρα, όχι γιατί τα παιδιά απέκτησαν συνείδηση  και μας απορρίπτουν, αλλά γιατί έχουν δεδομένα αυτά που έχουν και ζητάνε περισσότερα, ή γιατί βαρέθηκαν και ζητάνε τώρα κάτι διαφορετικό.

Και έτσι φθάνουμε στον Παύλο που του βάλανε περιορισμό στην χρήση του computer στο σπίτι σε 1-2 ώρες ημερησίως και αυτός βγάζει τα λεφτά από τον κουμπαρά του και τα τρώει στο Internet café…

Στην Μαίρη που μόλις τελειώσει το σχολείο όπου πάει από αγγαρεία και μέχρι να επιστρέψουν οι δικοί της στο σπίτι από την δουλειά τρέχει στα πάρκα και χαϊδολογιέται με τους νεαρούς.

Στον  Στέλιο που «αγοράζει» μαχητές για το παιχνίδι στο Internet μέσω sms από το κινητό του και οι ανανεώσεις χρόνου φεύγουν με τρελούς ρυθμούς και επειδή αυτός δεν έχει κουμπαρά- τα λεφτά τα παίρνει κρυφά από το πορτοφόλι του μπαμπά.

Στην Σοφία που ξεκινά μετά μανίας το διάβασμα αμέσως μόλις γυρίσει από το σχολείο για 3-4 ώρες και μετά «ευλόγως» ζητάει από την μάνα της να βγει λίγο έξω να ξελαμπικάρει και όταν βγαίνει τρέχει στο πάρκο για τσιγαριλίκια.

Στον Γιάννη που το μυαλό του δεν είναι το computer αλλά στις βόλτες στην παραλία για να κάνει καμάκι στις μαθήτριες που και αυτές κάνουν κοπάνα και από τις απουσίες έμεινε στην ίδια τάξη πέρυσι και φέτος σίγουρα πάλι θα μείνει ήδη έφθασε στο όριο.

Στον Αλέξη που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα μαθήματα και τρέχει στα γυμναστήρια για να κάνει κοιλιακούς και να γνωρίζει μεγάλες γυναίκες που τον κερνάνε μετά καφέ και έχει και τα δωράκια του από αυτές με τα γνωστά ανταλλάγματα

Και τώρα τι?

Διάλογο και διάλογο και διάλογο με τα παιδιά λένε οι «ειδικοί», αλλά έλα όμως που έχει καταντήσει μονόλογος, γιατί τα παιδιά δεν μιλάνε ή για την ακρίβεια δεν ακούνε.

«Θέλω να μείνω μόνος μου» σου απαντά και κλείνει πίσω του την πόρτα του δωματίου.