Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΝΕΛ

Χτες μεσάνυχτα και κάτι δεν νύσταζα και ξαπλωμένη νωχελικά στον καναπέ έβλεπα τηλεόραση έχοντας στο μυαλό μου ότι θα με αποκοιμίσει...

Όμως η εκπομπή που είδα με "ξύπνησε" στην κυριολεξία.
Μία Γαλλόφωνη εκπομπή, γυρισμένη στο Μανχάταν- Ν. Υόρκης, με θέμα  την

         ΦΥΛΗ  ΤΩΝ ΤΟΥΝΕΛ
Τους σπιτόγατους - άστεγους 
    της Νέας Υόρκης.!!!!

 Διαφέρουν από τους άστεγους που έχουμε λίγο πολύ δει όλοι μας..
Δεν κοιμούνται πάνω σε χαρτόνια στους αεραγωγούς του μετρό των μεγάλων πόλεων, στις απάνεμες εσοχές των κτιρίων, στα παγκάκια των πάρκων ή στις καρέκλες αναμονής των σταθμών τραίνων, δεν ζητιανεύουν και δεν είναι ρακένδυτοι.

Μένουν βαθιά  στις στοές του μετρό του Μανχάταν, τους βρίσκεις μόνο αν αυτοί οι ίδιοι σε οδηγήσουν εκεί, ένα μικρούλι σπιτικό "χτισμένο" στις κόγχες των δοκαριών, δίπλα στα ηλεκτρικά καλώδια. Εκεί έχουν το κρεβάτι τους, τα σκεπάσματά τους, το νοικοκυριό τους και την πολύτιμη περιουσία τους αναγκαία για επιβίωση.


Μακρυά ο ένας από τον άλλο, δεν " αγγίζει" ο ένας τον άλλον, δεν ανταλλάσσουν κοινωνικές επισκέψεις εκατέρωθεν, δεν μιλάνε καν το βράδυ.
Όλη μέρα είναι στους δρόμους και το βράδυ πάνε στο καταφύγιό τους για να ξεκουραστεί το κορμί, αύριο είναι μια άλλη μέρα για αυτούς.

Φαγητό: Το πιο εύκολο όπως λένε, δεν χρειάζεται να ζητιανεύουν, μόλις κλείσουν τα σουπερμάρκετ το βράδυ πάνε μπροστά και σκαλίζουν στα σκουπίδια που πέταξε.
Το ψωμί δεν το κρατάνε γιατί θα είναι μπαγιάτικο την επόμενη μέρα, τα σακουλάκια με τις σταφίδες που σχίστηκαν σε κάποιο σημείο ή οι κονσέρβες που είναι "χτυπημένες εξωτερικά" και το κονσερβοκούτι έχει χάσει το στρογγυλό του σχήμα δεν είναι κατάλληλα για πώληση, το ίδιο και τα γιαούρτια και οι χυμοί, ακόμη και τα χαρτικά και όλα σχεδόν τα προϊόντα.

Ρούχα και παπούτσια: Επίσης εύκολο, δεν μπορείς να φανταστείς τι ρούχα πετάνε στα σκουπίδια τους οι φοιτητές κυρίως αλλά και οι άλλες οικογένειες. Μπορούν να βρούνε από παλτό έως και το επώνυμα τζιν. Τα ρούχα τους δεν τα πλένουν, απλά τα πετάνε μόλις βρωμίσουν- άλλωστε τους είναι εύκολο να βρουν άλλα ρούχα για να φορέσουν.

Μπάνιο: Επίσης εύκολο, με νερό και σαπούνι στις τουαλέτες των σταθμών νωρίς το πρωί πριν αρχίσει να μαζεύεται κόσμος ή αργά το βράδυ όταν ο κόσμος φοβάται να επισκεφθεί τις τουαλέτες γιατί είναι αργά.

Και επιμένει ο ηλίθιος δημοσιογράφος
" Δεν συμμετέχετε στα κοινωνικά δρώμενα, δεν έχετε ανέσεις , δεν έχετε ενημέρωση, δεν έχετε τηλεόραση...."

Και του απαντά ο "κάτοικος των τούνελ"
Τα έκανα όλα αυτά μέχρι πριν 4 χρόνια που ήμουν στέλεχος στην Χ εταιρεία και έμενα στην σουίτα Χ στο τάδε κτίριο που αγόρασα με δάνειο από την τράπεζα και οδηγούσα το Χ  αυτοκίνητο της εταιρείας και τα βράδια έπινα το ποτό μου στο loft του Χ μπαρ που εσύ αν πας θα φας πόρτα......
Αλλά όλα αυτά ένα πρωινό εξαφανίσθηκαν με μία μικρή φράση 
                    Bill you're fired.


Μια απόλυση και η αρχή της δυστυχίας για μένα. Μου πήρε κοντά ένα εξάμηνο να καταλάβω ότι στεναχωριόμουν και πάλευα για να διατηρήσω το κοινωνικό μου status την στιγμή που αυτό με είχε πετάξει έξω, γιατί όταν άρχισα να "πέφτω" όλοι φύγαν από δίπλα μου από τον φόβο μην τους παρασύρω ή μην τους εκμεταλλευτώ. Δεν ανήκα πλέον σε αυτήν την κοινωνική ομάδα.
Και τότε κατάλαβα πόσο μάταια είναι όλα, τα ακριβά ρούχα, τα ποτά στα πριβέ  μπάρ, η καθημερινή αγοραπωλησία χαρτιών στην δουλειά μου, οι ανούσιες συζητήσεις με τους 'φίλους" της εποχής εκείνης. 


Όπως μάταιη είναι και η εκπομπή που κάνεις τώρα μαζί μου, γιατί κανείς από τους παλιούς μου γνώριμους δεν θα την δει ποτέ, κανείς μεσοαστός επίσης γιατί  θα προτιμήσει κάτι πιο ευχάριστο ή ακόμη και ένα realitty και σίγουρα ούτε οι τωρινοί μου γνώριμοι δεν θα δουν, απλά δεν έχουμε τηλεόραση.


Μόνο πολύ αργά το βράδυ μπορεί να "παίξει" έτσι για να γεμίσει τις δύσκολες ώρες των καναλιών και αυτοί που πιθανόν την δούνε θα το κάνουν μόνο για να αισθανθούν καλύτερα γιατί θα τους κάνει να νοιώσουν ασφάλεια να βλέπουν την δική μας ζωή ξαπλωμένοι νωχελικά στον καναπέ τους.