ΤΑ ΜΗΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ

Τα παιδιά ήταν σε σειρά στην καφετέρια του σχολείου για το μεσημεριανό. Στην αρχή του τραπεζιού ήταν μια μεγάλη στοίβα με μήλα. Μια δασκάλα έκανε ένα σημείωμα και το άφησε δίπλα στα μήλα. 
"Πάρτε μόνο ΈΝΑ. Ο Θεός κοιτάει."

Στην άλλη πλευρά του τραπεζιού υπήρχε μια μεγάλη πιατέλα με μπισκότα σοκολάτας. Και ένα παιδί έγραψε ένα σημείωμα,

"Πάρτε όσα θέλετε, ο Θεός προσέχει τα μήλα."

Kάπως έτσι κάναμε και εμείς οι Έλληνες τόσα χρόνια, δεν βλέπαμε κανένα σημείωμα, κανένα σημάδι και αβίαστα τρώγαμε όσα μπισκότα βρίσκαμε μπροστά μας και αφήναμε τα μήλα στην άκρη.

Έτσι αρχίσαμε να παίρνουμε δάνεια στην αρχή για να αγοράσουμε ένα σπίτι που σαν γνήσιοι νέο-Ελληνες δεν το θέλαμε «σπιτάκι» όπως λέγανε οι γονείς μας, αλλά μεζονέτα ή γενικότερα σπίτι των 150 και άνω τετραγωνικών  σε ένα «καλό προάστιο», μετά πήραμε δάνειο για να αγοράσουμε ένα τζιπάκι ή ένα αξιόπιστο- αξιόλογο και φυσικά ακριβό αυτοκίνητο, συνεχίζαμε με ένα δάνειο για αγορά εξοχικού στην Χαλκιδική όπως «όλος ο καλός κόσμος» και αφού πλέον τα λεφτά μας πήγαιναν από την μία δόση στην άλλη και δεν έμενε τίποτα στην «άκρη» παίρναμε ένα εορτοδάνειο για να αγοράσουμε τα δώρα που έπρεπε να κάνουμε στους συγγενείς και φίλους, ένα διακοποδάνειο για να πάμε και εμείς έστω για 10 μέρες το καλοκαίρι «σαν άνθρωποι» σε ένα νησί και στο τέλος φθάσαμε να μην φθάνει ο μισθός να πληρώσουμε όλες αυτές τις δόσεις.

Κάναμε «οικονομία» όμως όλα αυτά τα χρόνια, ή τουλάχιστον έτσι λέγαμε, μπορεί να αγοράζαμε επώνυμα τζιν και αθλητικά παπούτσια για τα παιδιά μας,  μια «καλή» κολόνια για εμάς κλπ. Αλλά το χαρτί υγείας και τα μακαρόνια τα παίρναμε από το ξένο το discount super market που ήταν πιο φθηνά.

Όχι όμως και το απορρυπαντικό μας, σε αυτό ήμασταν «κάθετοι», το απορρυπαντικό και το μαλακτικό πρέπει να είναι καλό  για να μην χαλάσει το πλυντήριο και έτσι τα «ακουμπούσαμε» στις γνωστές 2-3 πολυεθνικές που έχουν το 90% της αγοράς των απορρυπαντικών….

Γενικά περάσαμε καλά όλα αυτά τα χρόνια, βρίσκαμε και μία «γυναίκα» να μας καθαρίζει το σπίτι και να μας σιδερώνει τα ρούχα και το παίζαμε και εργοδότες κάνοντας παζάρι αν θα δώσουμε 40 ή 50 ευρώ το καθάρισμα, την στιγμή που τα 50 αυτά ευρώ ήταν λιγότερα από το κόστος ενός κινηματογράφου για μία 4μελή οικογένεια (για μόλις 2-3 ώρες δηλαδή)

Και τώρα τι?

Τώρα μαζέψτε τα μανίκια, δουλειά μέχρι τελικής πτώσης (αν υπάρχει), σύνταξη στα 100 (αν έχει λεφτά το κράτος να μας την δώσει).

Και όλα αυτά Χριστουγεννιάτικα ?

Τώρα που παραδοσιακά θέλουμε να φάμε τα μπισκότα και όχι τα μήλα?

Χώρια που τα μήλα 'τα προσέχει ο θεός" και δεν μπορούμε να φάμε περισσότερα από ένα.....