Το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. στεγάζεται σε ένα πρωτοποριακό από άποψη αρχιτεκτονικού σχεδιασμού κτίριο, στο υψηλότερο σημείο της πανεπιστημιούπολης, με θέα στο καταπράσινο αυτό κομμάτι της πόλης και στο Θερμαϊκό κόλπο.
Το κτίριο συνολικού εμβαδού 6.500 τ.μ., περιβάλλεται από ένα δασύλιο έκτασης 24 στρεμμάτων και αποτελεί αξιόλογο δείγμα εφαρμογής των πιο σύγχρονων απόψεων μουσειακού σχεδιασμού. Το κτίριο, ύστερα από διαγωνισμό το 1982, ανέλαβε να κατασκευάσει η ομάδα αρχιτεκτόνων Ε. Κωνσταντακάτου,Κ. Λάμπρου, Ν. Μάρδα και Κ. Μωραϊτη.
Ο εκθεσιακός χώρος, συνολικής επιφάνειας 2.500 τ.μ., εκτείνεται σε τρεις ορόφους, με διαφορετικά επίπεδα, δημιουργώντας μικρούς αυτόνομους χώρους και ικανό αριθμό βοηθητικών χώρων.
Κάπως έτσι αρχίζει η σελίδα του στο internet Και πραγματικά είναι ένας πολύ ωραίος και προσεγμένος χώρος κατάλληλος για εκθέσεις και εκδηλώσεις πλην όμως κάπου μέσα σε αυτά τα 24 στρέμματα δεν υπάρχει ένα parking για τους επισκέπτες.
Και δεδομένου ότι όλη η Αγ. Δημητρίου εκεί στα Πανεπιστήμια έχει γίνει πλέον απαγορευτική για παρκάρισμα διότι ο δήμος ή το Πανεπιστήμιο έχει βάλει κολωνάκια στην άκρη το
υ πεζοδρομίου- δεν μπορεί κανείς να παρκάρει ούτε επί του πεζοδρομίου – ούτε μέσα στον χώρο του ΑΠΘ παρά μόνο αν πάει στο ΑΧΕΠΑ.
Εκεί βεβαίως καταλαμβάνει χώρο παρκαρίσματος αναγκαίο και απαραίτητο για τους επισκέπτες του νοσοκομείου ή τους ασθενείς κλπ.
Ας μην γκρινιάζουμε όμως για αυτό, φθάσαμε στο κέντρο της πόλης, παρκάραμε μακριά και περπατήσαμε για το Τελλόγλειο- άλλωστε ο καιρός ήταν καλός και τα παιδιά αδιαμαρτύρητα ήλθαν μαζί μας.
Πρώτη φορά τα πήραμε μαζί μας, θέλοντας να τους δείξουμε και μία άλλη μορφή εκδηλώσεων, κάτι που εκτός από το στομάχι τους θα «θρέψει» και το μυαλό τους και θα αποκτήσουν ευρύτερους ορίζοντες.
Συμφωνία μαζί τους : Ελάτε μια φορά να δείτε τι σημαίνει έκθεση ζωγραφικής και ελπίζουμε να σας αρέσει, αν όχι δεν θα σας πιέσουμε να πάτε ξανά, αλλά μια φορά πρέπει να δείτε τι σημαίνει έκθεση ζωγραφικής.
Και έτσι 3 οικογένειες με τα παιδιά μας, πήγαμε χθες Κυριακή έχοντας κλείσει και έναν ξεναγό για να μας εξηγεί με απλά λόγια την τεχνοτροπία του ζωγράφου, λίγα λόγια για την ζωή του και για τα έργα του.
Πραγματικά ο ξεναγός ήταν άριστος, αρχικά ρώτησε ηλικίες παιδιών για να ξέρει «τι γλώσσα» θα χρησιμοποιήσει. Του είπαμε ότι τα παιδιά ήταν από 9 έως 13 χρονών και ανάλογα ξεκίνησε την ξενάγηση.
Εξήγησε στα παιδιά τι σημαίνει λιθογραφία, τι σημαίνει χαρακτική και αυτά τον άκουγαν προσεκτικά. Ήταν κάτι καινούργιο για αυτά και η συμπεριφορά τους ήταν πολύ καλή.
Δεν ήταν όμως καλή η συμπεριφορά κάποιων ενηλίκων επισκεπτών που βρίσκονταν στο Ίδρυμα εκείνη την ώρα.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτοί οι επισκέπτες του Ιδρύματος εκείνη την ώρα που πήγαν να δουν την έκθεση, προτίμησαν να ακολουθήσουν το δικό μας γκρουπ και να ακούν τον ξεναγό που εμείς είχαμε κλείσει.
Λογικό είναι να προτιμήσουν έστω και σαν «λαθρεπιβάτες» να μας ακολουθούν και να ακούν κάποιον να τους εξηγεί και να τους πληροφορεί για την έκθεση. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ, αλλά στην πορεία «απέκτησαν δικαιώματα» τυπικό του αμακατζή Έλληνα που θέλει να καρπώνεται ότι βλέπει και του αρέσει δίχως να ζητάει άδεια και παραγκωνίζοντας τους προκατόχους.
Έσπρωξαν πίσω τα παιδιά , τρέχανε πρώτοι μπροστά – μπροστά να βλέπουν καλύτερα και γενικότερα χάλασαν την διάθεση των παιδιών.
Ματαίως μία μητέρα από το δικό μας γκρουπ έλεγε στα παιδιά «πηγαίνετε μπροστά να βλέπετε καλά»
Εκνευρίστηκα, από ένα γκρουπ 12 ατόμων που ήμασταν (6 ενήλικες και 6 παιδιά ) τελικώς καταλήξαμε σε μία αγέλη 20 και πλέον ατόμων που παλεύαμε να δούμε και να ακούσουμε….
Ο ξεναγός δεν ξεκαθάρισε την κατάσταση, ίσως δεν μπορούσε – δεν ξέρω τους κανονισμούς του ιδρύματος, ίσως και επειδή ήταν ένας πολύ ευγενικός νεαρός και δεν ήθελε να δημιουργηθεί επεισόδιο, αλλά νοιώθοντας ότι η κατάσταση «ξέφευγε» αποφάσισα να μιλήσω και να ζητήσω από δύο κυρίες που ήταν μπροστά να παραμερίσουν λίγο για χάρη των παιδιών.
Η απάντησή της ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω
«αυτά είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν, αφήστε τα εκεί στο παγκάκι να περιμένουν»
Αυτός ήταν ο πολιτισμός της κυρίας, αυτής που κορδώθηκε τρεις σειρές μαργαριτάρια και πήγε με την φίλη της την Κυριακή το μεσημέρι στις 4μμ να δει την έκθεση στο Τελλόγλειο.
1 σχόλιο:
Κουράγιο, έως την ώρα της...μετανάστευσης. Οι ορδές των ανάξιων τέκνων, αξίων προγόνων, δε θα έπρεπε να σάς εκπλήξουν. Ζείτε ανάμεσα τους εδώ και χρόνια, οπότε θα έπρεπε να έχετε συμβιβαστεί.
''Ούτε η κρίση, αλλάζει το γαιδούρι'' (παλιό κινεζικό γνωμικό) :-)
Δημοσίευση σχολίου